Jeśli powstanie wśród lekarzy klimat przyzwolenia na eutanazję, to wśród pacjentów, a także ich rodzin, będzie rodzić się podejrzenie, czy lekarz rzeczywiście robi wszystko, co możliwe, aby uratować życie pacjenta.
Lekarz miałby prawo doprowadzić do śmierci pacjenta.
Legalizacja eutanazji zrodziłaby pękniecie w tym etosie lekarskim.
Eutanazja jest uzasadniona, gdy decyzja pacjenta jest autonomiczna, a jego cierpienie jest niewyobrażalne i nie daje się uśmierzyć.
Argumenty „za” uzasadniają eutanazję tylko w nielicznych przypadkach.
Lekarze mogliby dokonywać eutanazji wbrew woli pacjenta, powołując się na względy humanitarne.
Popierając argument, nie bierze się pod uwagę możliwości uśmierzenia bólu pacjenta.
Eutanazja przyczynia się do zwiększenia dobrostanu jednostki oraz realizacji postulatu minimalizacji cierpienia w świecie.
Eutanazja jest wyrazem humanitaryzmu.
Pacjent przeżywa cierpienia fizyczne o ogromnej intensywności.
Zachodzi wątpliwość, czy pacjent jest w stanie podejmować racjonalne decyzje.
Ryszard Fenigsen w swojej pracy „Przysięga Hipokratesa” twierdzi, że co najmniej 20%, a prawdopodobnie ok. 40% rozpoznań jest błędnych.
Liczba błędnych prognoz medycznych dotyczących przeżycia pacjentów jest tak duża, że byłoby naiwnością wierzyć, że medycyna na obecnym etapie jej rozwoju w ogóle uzasadnia formułowanie tego rodzaju przepowiedni.
Nie wie tego nawet lekarz.
Pacjent nie może wiedzieć na pewno, ile miesięcy czy lat może przeżyć ze swoją chorobą.
Cierpiący pacjent potrafi podjąć w pełni autonomiczną decyzję, tj. posiada odpowiednią wiedzę na temat swojego stanu zdrowia – czyli wie, że choroba powodująca jego cierpienie jest nie tylko nieuleczalna i śmiertelna, ale chwila jego śmierci jest nieodległa.
Pacjent jest w stanie racjonalnie rozważyć wszystkie racje przemawiające „za” i „przeciw” decyzji o eutanazji.
Eutanazja jest wyrazem szacunku dla autonomii cierpiącej osoby.
